„Дуенде“ или „тенор дуенде“ е шпански термин што грубо може да се преведе како „има душа“ и се однесува на силните емоции што може да ги предизвика некоја уметност, музика или танц, како што е фламенкото.
Дуенде, како и фламенкото, се неразделни од андалузиската култура. Овој шпански музички жанр се карактеризира со силен, ритмички тон, придружен со подеднакво експресивна песна (канте), и често се изведува заедно со подеднакво страстен танцов стил кој се карактеризира со силна и грациозна изведба со често сложена работа со рацете и нозете (кауција).
Фламенкото е феномен, кој ги надживеа трендовите и сè уште живее во Шпанија. Се изведува за време на фестивали и прослави и е дел од идентитетот на многу општествени групи, особено шпанските Роми кои одигралe клучна улога во неговиот развој.
Се смета дека фламенкото потекнува од Андалузија, но подеднакво стари корени може да се најдат и во други шпански провинции како Мурсија и Екстремадура. Се смета дека фламенкото се развило од интеракцијата на домородните андалузиски, сефардски и ромски култури како резултат на контролата на муслиманските Маври кои ја населиле Андалузија во постепена миграција на запад од Блискиот Исток.
Федерико Гарсија Лорка, најпознатиот шпански писател, рекол дека „дуенде“ не е прашање на способност, туку на автентичност и спонтано создавање. Исто како што сè што има темен звук во себе има „дуендес“, односно емотивна темнина. Дуенде, според Лорка, претставува моќ што секој ја чувствува, а ниеден филозоф не ја објаснува. Според Лорка, сите уметности можат да разбудат „дуенде“, но најинтензивна е во музиката и танцот.
Со текот на времето, фламенкото се раширило низ Шпанија, особено во Мадрид, кој денес се смета за еден од центрите на тој музички жанр што ја изразува страста и културата на целата нација.
Денес, уживањето во вкусовите на шпанската кујна со фламенко музика е едно од најбараните туристички искуства во Шпанија и не смее да се пропушти.
