Се каела полни 10 години, а потоа стигна и наградата од Бога, и тоа на истиот ден кога го сторила својот грев.
Приказната која ви ја носиме на денот на Свети апостол Петар и Павле говори за големиот грев на овој празник, кој со божја милост и донесе и оздравување, токму на денот Петровден.
Точно десет години минаа од болеста на една жена, па се до нејзиното враќање меѓу здравите луѓе. Се преобрази кумата Јока. Другата жена. Смирена и сериозна како и секогаш, но и некако ведра и млада. Со лицето и се изгуби таа нејзина некогашна испиеност, изнемоштеност и избезуменост. Исчезнаа сите тие познати болни траги, кои со години го покажуваа тој маченички изглед, поради кои сите нејзини познаници и роднини ја сожалуваа.
Сето тоа исчезна. Сега е сосема друга жена. И досега нејзиниот збор се слушал, но сега… Милина било да се слуша. Жедни бевме и гладни, како што се вели, ја слушавме и ни беше убаво, топло и убедливо, малку како да пееше, зборуваше со длабока вера и бескрајно уверение и сведочење за својот случај, кој неодамна го преживеа и доживеа.
„Десет години, рамни десет години патев и се изнемоштив. Десет години! Денес тоа е само сон, фала му на Бога! Десет години, како што знаете, бев болна и саката. Од Свети Петар, пред десет години до Свети Петар, оваа година. Нека биде слава на Бог на небото!
Знаев добро за својот грев. Пред десет години на самиот ден на Свети Петар тешко згрешив. Наместо, како што слушнав од мојата покојна мајка, напраив нешто што нашите стари побожни правеле. Отидов на тој тежок голем свет празник во храмот Северин, каде со години на денот на Свети Петар се симнуваа луѓето од нашата околина, каде свечено ја служеа светата литургија, каде се слушаше побожната беседа, каде се среќаваа луѓе со чисти срца, доаѓаа на свет и исповед во света причест… Наместо тоа, јас грешна, тој ден купив сено. Ме гледате со чудење? Да, купив сено. На тој свети ден. О Боже, каде ми беше паметта!
Ете, го гледате мојот грев! Чувствував и сама дека не беше добро тоа што го направив, и дека тоа беше грешно, но, ете, го сторив. Во ушите цел ден му ѕвонеа гласови и ѕвона, како и она нашето мило црковно пеење. Пред очите ми излегоа слики од светите икони, запалени кандила и свеќи и сјајни свештенички одежди. Во носот ми беше оној силен мирс на пот од жешкото време, измешан и прелиен со мирис од тамјанушка. Сето тоа, целиот тој боговетен ден со мене, дури и она слепачкото помагање пред црквата и веселото доживување под шаторот, и пиштењето на детските свирежи, но нешто не ми даваше да ја оставам работата.
Жената, сакаше да го искористи убавиот летен ден, како да нема Бог во денот, и како да семоќниот не води сметка за тоа. Грешна сум, грешна! Жежок петровски ден, ливадата не беше мала, цел ден не воздивнав. Не ни ручав, малку бев на нозе и се препотив. Без здив работев. Се претресов и го ставив собраното сено. Вилата како да порасна во рацете и вешто си поигруваше со мене и не пропушташе ниту една сламка да се преврти. Кога сонцето тргна кон запад, сеното беше суво како барут, а јас не напредував во работата.
Не бев заморена. Со работата завршив. Таман во мирното предвечерие на тој прекрасен ден, појдов кон дома да одморам, почувствував трнење во ногата. Фала Ти и слава мили Боже! Потскокнувам на другата здрава нога, мислејќи дека не е нешто посериозно, како што тоа знае често да се случи, но трнењето почна да се зголемува, и како да ногата почна да се стега. Се потпирам на вилата, да се обидам да издржам во одот. Болките стануваа се посилни, по што почнав и да викам. Солзи ми протекоа низ лицето.
Господе Боже, вриснав, прости ми! Никогаш повеќе, никогаш повеќе!
Јасно ми искрсна пред очите тој тежок мој грев на тој Божји ден, длабоко бев свесна за своите гревови и уверена дека е грев што настанаа и овие болки. Со својата душа го молев Господ да ми прости: Никогаш повеќе, мили Боже!
И си ветив тој час, на ливадата, дека никогаш повеќе на светите денови, нема да работам вакви работи, и дека секогаш додека сум жива, на тој Свети Петровден ќе одам во црква како вистинска православна жена и Србинка. И го одржав мојот завет и Божјата воља, до својот последен час.
Мили Боже фала ти, болката ми помина, и подобро ми е, помалку шепотејќи дојдов дома. Болките не престанаа, се менуваа од време на време. Добро знаев и секогаш точно ги чувствував сите временски промени: Дали ќе падне дожд или ќе продолжи убавото време. На таа нога, ниикогаш повеќе не можев слободно да се наслонам. Не можеше поинаку. Десет рамни години беа така. На почетокот ми беше тешко; подоцна се научив. Што можев, кога така мораше.
Научив дека морам да кривам, а и вие сите би навикнале на тоа. Така мислев дека ќе биде низ целиот мој живот. Ете, не е. Драгиот Бог, поинаку пресуди, слава му! Мило ми е што вака во старите денови ме израдува. Милостлив е, Господ кон нас грешниците! И оваа година отидов на Свети Петар, Божји Апостол, во црква. Отидов како и секоја година.
Долгите, живи светителски погледи од старите дрвени икони, запалените свеќи и замаглениот дим од мирисните темјанушки, ме вратија во времето на чистата народна побожност. Душата во тој час ми беше чиста и блиска до Бога, како утринска роса на мирисен полски цвет, без тронка дамка. Се чуствував блиска до Бога.
Во некој друг свет ќе се чувствував како да не бев на земјата меѓу своите другари. Видов, гледав, знам дека сум со нив и меѓу нив. Ги сакав со сета душа, мили ми беа сите, и познати и непознати.
Лесно се поместуваа во ред еден зад друг, се враќавме смирено и препородени. Се чувствував необично.
Никогаш не сум се чувствувала така. Како да бев без тело, Боже прости ми, како некој анѓел, да прелета кон мене обливајќи ме со некоја вонземјанска бранова материја. Тој момент си помислев дека можам да полетам…
Мила кумо, ми шепна првата кума Мара Грубичева, па ти повеќе не кривиш!
Паднав на колена и главата ја спуштив до црковниот под. Се мина во една бескрајна благородна молитва.
Е ете, мили мој, Божја милост, мојата нога сега е здрава како и пред десет години, како да никогаш ни болна да не била“.
