Цвеќиња и солзи, а на крстот бела шапка- Писателката Исидора Бјелица беше испратена во вечниот дом

Писателката Исидора Бјелица беше испратена во вечниот дом денес во Алеата на заслужни граѓани, во Белград. Ковчегот во капелата беше целосно покриени со цвеќиња, а на крстот стоеше бела шапка. Тоа ги расплака и највоздржаните.  По кремирањето, сите се собраа околу синот на Исидора, Лав, кој не престана да плаче за својата мајка.

Децата на Исидора, синот Лав и ќерката Вила, како и сопругот Небојша, не можеа да ги задржат солзите за време на последнотоа збогум на писателката. Во болка беа и родителите на Исидора, Добривоје и Невенка.

Во Сава центар се одржа комеморација во чест на покојната  Бјелица, по што присутните тргнаа кон Новите гробишта, каде  таа беше погребана.
На влезот на гробиштата, мајката на Исидора купила цвеќе, а потоа рекла:

„Како се чувствувам, како може да се чувствува мајка кога ќе го загуби своето дете“. Димитрије Бјелица, таткото на Исидора, кажал како изгледала неговата последна средба со неговата ќерка.

„Последниот ден, отидов кај Исидора и однесов книги. Кога ме пуштија да ја видам, таа спиеше, а медицинската сестра ја повика: „Иси, татко ти дојде и ти донесе нови книги за да ги видиш“. Тогаш и реков на сестрата: „Ако умре сега, ќе скокнам од овој трет кат“ – рекол тажно Димитрије.

На кремирањето, покрај членови на семејството, присуствувале и многу пријатели, но и голем број на познати личности. Покрај фотографијата на Исидора, која е во средина, има и куфери на Луј Витон кои ги сакала Бјелица. Таа честопати во јавноста истакнуваше дека овој француски бренд е еден од нејзините омилени, а во нејзината книга посветена на Луи Витон, таа напиша :

– Секое патување започнува со пакување на куфер. Патувањето е освојување на среќа. Да се ​​има идеална патна торба значи да го зграби секое парче среќа што ти припаѓа и да си го чуваш за себе.  Колку повеќе патував, толку помал ми стануваше куферот! Ми требаа се помалку и помалку работи. Тоа е како во обичниот живот, кој исто така е патување. Има неколку работи што секогаш ги носам: неколку шапки, затоа што ги отвораат сите врати, машината Гарјајев, маска за спиење, подарок за странеците, кои ќе ги сретнам по патот, минимална облека и лекови, малку бела жалфија за чистење на просторот – но не се потресувам што и да заборавам затоа што тоа би било и фетишистичка приврзаност – рече писателот во една прилика.

Scroll to Top