Еди Марфи ја започна својата кариера како стенд-ап комичар и се прослави на „Saturday Night Live“ во раните 1980-ти. Наскоро тој глумe[e во хит комедии, како што се „Тркалото на среќата“, „Златното момче“ и „Полицаецот од Беверли Хилс“. Овие улоги му помогнаа да стане голема ѕвезда.
Од 1990-тите па наваму, Марфи почна да игра контроверзни ликови, како оние во „Среќниот професор“ и „Норбит“. Иако некои филмови, како „Норбит“, беа помалку успешни, Марфи постигна успех во улогите како Магаре во Шрек, Џејмс во Dreamgirls и Слајд во Големиот облакодер.
Неговите најимпресивни периоди беа во раните денови од неговата кариера, особено во „Полицаецот од Беверли Хилс„. Сепак, жали што одби еден специфичен филм кој стана голем хит.
Зборувајќи со Џими Фалон, тој открива: „Единствениот филм што некогаш го одбив и кој стана голем хит беше „Кој го намести зајакот Роџер. Јас требаше да бидам лик кој го игра Боб Хоскинс. Јас мислев: „Што? Тоа ми звучи како глупост. Сега секогаш кога ќе го видам се чувствувам како идиот“.
Филмот Кој го намести зајакот Роџер? излезе во 1988 година, на врвот на кариерата на Марфи, и можеше да биде уште еден одличен додаток на неговата филмографија. Но, Марфи не беше убеден во целиот концепт на здружување на луѓето и анимацијата. Многу критичари сметаа дека спојувањето на двата медиума на Роберт Земекис е пионерско достигнување и филмот на крајот освои Оскар за најдобра монтажа.
Филмот заработи повеќе од 350 милиони долари, а публиката уживаше во иновативната идеја за соживот на луѓето и анимацијата.
