Во Аргентина, правото на глас беше законски дозволено со Законот „Saenz Peña“ од 1912 година, но тоа важеше само за мажите. Дури во 1951 година, жените во Аргентина постари од 18 години конечно добија шанса да гласаат и да одлучат кој ќе стане претседател на Републиката. Промената на законот што следеше на 23 септември 1947 година беше резултат на долга борба, но во голема мера се препишува на притисокот што Ева Перон, сопругата на тогашниот претседател генерал Хуан Доминго Перон, го имаше врз правата на жените, чија 70-годишнина од смртта се слави на 26 јули.
Во говорот на 23 септември 1947 година, од балконот на Каза Росада, таа им се обрати на присутните со зборовите: „Еве, сестри мои, кратко писмо, долга историја на борби, неуспеси и надежи. Причината зошто има фрустрирани бесови и заканувачки сенки, но и радосна можноста за триумфална зора, победата на жените над негирањето, недоразбирањето и интересите на хиерархијата, отфрлени од нашето национално будење“.
Оваа промена во законот не само што им даде на жените право на глас, туку и право да бидат избрани за функција.
Во првата половина на 20 век, социјалистичките и анархистичките жени беа носители на родовата еднаквост, главно по примерот на европските феминистички организации. Многу женски организации беа формирани во раните 1900-ти, на пример, Унијата за унапредување на жените и заштита на децата.
Во 1902 година почнале да се појавуваат здруженија посветени исклучиво на женските политички права, како што е „Социјалистичкиот женски центар“, а подоцна, во 1907 година, здружението „Центар за право на глас“. Некои од најважните историски жени на Аргентина беа вклучени во основањето на некои од овие организации, како што се Алиша Моро де Хусто, Хулиета Лантери, Сесилија Грирсон, Алфонсина Сторни.
Жените се истакнати во аргентинската историја уште од битките за независност од Шпанија, но аргентинското општество, исто така, е измачено од култура која ги маргинализира жените од јавниот и политичкиот живот. Во 1911 година, Џулиета Лантери се пријавила да гласа по познатото судење, со што станала првата жена во Латинска Америка која го искористила своето право на глас. Таа, исто така, се кандидираше за национален претставник на Националната феминистичка унија на изборите во 1919 година, добивајќи мал, но симболично значаен процент од гласовите. Во 1927 година, провинцијата Сан Хуан им дозволи на жените да гласаат во нејзината јурисдикција, а две жени станаа избрани за државни службеници. Сепак, законот беше укинат по воениот удар во 1930 година.
Со Перон и Ева на власт, работите од корен се променија во земјата. Перонизмот се обиде да го прошири учеството на изборите, што одеше рака под рака со вклучувањето на жените како основен дел од тој процес. Во 1944 година е формирана Дирекцијата за работа и помош на жените и преку тој канал е направена официјална петиција за гласање на жените.
По 1945 година, поддршката на жените за перонизмот стана истакната, а организациите зад таа поддршка почнаа силно да се залагаат за политичките права на жените. Ева Перон, позната и како Евита, го презеде водството во она што Аргентинките долго време го бараа и го постигнаа. Тоа беше прв пат владата да го поддржи правото на глас на жените, но улогата на Евита беше одлучувачка. На почетокот, влијанието на Евита врз перонизмот беше минимално. Како потпретседател, Хуан Доминго Перон прв се обиде да го донесе Законот за право на глас на жените во 1945 година, но не успеа да добие доволна поддршка.
По изборите во 1946 година, Евита започна долга и напорна кампања залагајќи се за политичките права на жените. Меѓу другите акции за помош на оваа кауза, беа создадени граѓански центри за да се обезбедат политичките права на жените и да се поттикне поддршката за оваа кампања. Првото гласање во 1951 година Иако нацрт-законот беше воведен набргу по изборите, во 1947 година беше усвоен, со што конечно аргентинките добија право да гласаат и да се гласа за нив. Две години подоцна, во 1949 година, Ева Перон ја основала Перонистичката женска партија, организација поврзана со перонистичкото движење. Членови можеа да бидат само жени. Иако беше еден од трите главни столбови на движењето, задржа одреден степен на независност. Ако добие доволно гласови, партијата ќе заземе позиции во новата влада на Перон, доколку биде избрана. Во 1951 година, со 63,9 отсто од гласовите, 23 жени претставнички ја презеле функцијата во долниот дом, а шест жени биле избрани за сенатори. Тој ден, речиси четири милиони Аргентинки за прв пат гласаа и во голем број за Перон. Ева Перон тогаш гласаше за прв и единствен пат – таа почина следната година.
