Глобализацијата е најголемиот процес во времето во кое живееме. Интернетот од светот создаде едно големо село во кое слободно и речиси бесплатно можеме да се доживуваме со некој што живее на спротивниот крај од планетата, а дури не мораме да ја отвораме ни устата (можеме да чукаме на тастатурата), патувањата никогаш не биле побрзи, а превозните средства се попристапни од кога било претходно.
Поради сето ова, и многу други промени што се одиграле во текот на бурниот и крвав 20 век, сликата за кинеските трговци во денешно време е совршено нормална во Србија, како и каде било на друго место во светот.
Кинезите ги им сѐ повеќе меѓу нас и тоа веќе повеќе од дваесет години, а нивните производи – евтина стока и со сомнителен квалитет, може да се најдат дури и во најмалите места.
Можеби токму вниманието на јавноста го привлече една вест што се случила пред 94 години во текстот на еден весник со наслов „Ловот на Кинезите“, а со поднаслов „Полициска потера за торбарите Линг Це Цунг и Чу Јао Јан“. Го објавил белградскиот дневен весник „Време“, а во својот број издаден на 30 јануари 1924 година пишува:
„Агенти на белградската полиција имале можност да приредуваат разни потери: за избегани робијаши, за измамници, за коцкари во бегство, но синоќа имаа една навистина необична и единствена потера. Белградската полиција приреди лов на Кинезите“.
Веќе неколку месеци се гледаат низ белградските улици и разни локали двајца безопасни Кинези, од кои секој од нив носи по една торба, полна со кинески белезици, синџирчиња од коски и други ситници. Тие двајца Кинези живееле спокојно во Белград сѐ до вчера кога Управата на градот примила тужба од Трговската комора, која во Кинезите гледала некоја тивка опасност за српските трговци и нивната трговија. Трговската комора побарала Кинезите да бидат фатени и протерани поради тоа што немаат дозвола за трговија.
И управата на градот, покрај другите обврски, приредила лов на Кинезите.
Агентите се упатиле на сите страни и набргу првиот Кинез паднал во рацете на полицијата. Тоа беше Линг Це Цунг, кинески патнички трговец од Цекјанг во Кина, човек од 38 години. Агентите го фатиле во хотелот „Вашингтон“. Залудно несреќниот Линг Це Цунг го покажувал пасошот што му го издала кинеската делегација во Рим за да може да патува низ Италија, Србија, Англија, Франција и Германија и на кој имало и виза добиена од српската делегација од Виена.
Тие го ставиле во затвор, а наредните денови требало да биде протеран.
Невозможно е да не се забележи саркастичниот тон на авторот на овој текст кога се говорело за Трговската комора, која во Кинезите гледала некоја непрочуена опасност, толку голема што кутрите двајца морале да завршат во централниот затвор во Белград. Од друга страна, оваа вест малку е актуелна и до ден-денес и тоа од неколку причини.
Прво, глобализацијата навистина донела до уништување на домашната и онака бедна индустрија, како и на локалните трговци, кои не можеле да се натпреваруваат со големите трговски синџири (колку и тие двајца Кинези да биле безопасни и неспоредливи со големите трговски синџири). Второ, се препознава формата: шефот на полицијата поради личното пријателство или поради притисокот на некој влијателен економски моќник, да ги иницира сите полициски сили, само за да се фатат луѓето што ги загрозуваат интересите на тој шеф на полицијата или влијателни економски моќници (форма очигледно целосно смислена).
Трето, оваа кревање на нозе на целата градска полиција поради несреќниот Кинез, потсетува на оној настан од пред неколку години кога сите полициски сили во Белград неколку часа бркале крадец на еден велосипед, а го бркале само затоа што бил странски државјанин.
