Една од најголемите мистерии од историјата на модерна Србија е прашањето што се случувало на територијата на кралството од почетокот на 1916 година, кога по година дена одолевање пред австроунгарските налети, на крајот го скршиле отпорот, поради вклучувањето на Германското цаарство на српскиот фронт, па речиси до крајот на 1918 година, кога српската војска ја ослободила земјата, побрзале кон Белград, побрзо и од француската коњаница.
Така да, три години празнина и перење на минатото со лудите приказни кои почнале веќе во меѓувоениот период, за тоа како целиот народ со војската се повлекле преку Албанија. Еден мал број на цивили тоа и го сториле, но на таа земја државата останале големо мнозинство (практично сите).
Кој бил тука и што работел, кој соработувал со окупаторот, што се случувало, како германските и австроунгарските војници се однесувале кон српскиот народ (за бугарските знаеме, а знаеме дека тука се и самите Германци се згрозувале од тоа што и нивните сојузници го правеле), дали било кон домашните предавници и странските платеници, можеби воените профитери кои по ослободувањето не биле казнети?
Едноставно не се знае. Фактот дека никакво чистење од предавниците не е спроведено по 1919 година, ништо слично на она што по 1945 година се случило во новата, социјалистичка Југославија.
Германската пропаганда секако сакала на своите граѓани да им ја прикаже сопствената војска како добра и племенита, па оттука и оваа фотка. На нас од денешна перспектива ни делува кретенски да војник на дете му дава цигаро, поради тоа што знаеме колку цигарите се штетни, особено на таа возраст, но тогаш тоа не било познато.
Што повеќе, ова било позитивно во тогашните очи, што уредниците на „Илустрираниот воен курир“ (nem. Illustrierter Kriegs-Kurier) одлучиле да оваа фотка ја стават на насловната страна на својот весник.
Племенитост (реална или смислена) чин кој како што гледаме има едно основно толкување: Толку е (наводно) добра германската војска, што нејзиниот припадник дели со српското дете, една од најбараните и највредни работи за секој војник во војната: тутун. Кој воедно е најтешко да се набави. Посебно за Германците кои на крајот мотале и дабово лисје и го пушеле.
