Според овој пропаганден филм, кој треба да се прикаже дека сè е во совршен ред и дека состојбата била вообичаена, тој вредно го посведочил животот за време на окупацијата за која донекаде имаме и погрешна претстава.
Филмот почнува со панорамата на Белград, кој сè уште закрепнува од нацистичкото бомбардирање во април 1941 година, но поради квалитетот на снимката, тоа не се гледа најјасно. Потоа продолжува со кратки прилози за уметничката академија и занаетчиските радиостаници кои се ценат на целиот Балкан.
Продолжува со приказната за дневникот „Ново време“, во која се говори за најмодерното печатено издавачко претпријатие на Балканот. Потоа оди прилогот за српската младина како голем љубител на спортот. Малку изненадува фактот дека сè уште тогаш се играла кошарката, нешто помалку од одбојката, но ни оддалеку како фудбалот. Но, не изненадил ни велосипедизмот.
Без сегментите за градските капења исто така не се можело, сите семејства со деца и разголените млади дами на едрилиците на реките, се оставило впечаток дека белграѓани правеле сè што е во нивна моќ да задржат трошка здрав разум во ситуација во која нема. Најголемиот дел е посветен на многу слабо посетениот концерт на германскиот воен оркестар на „Теразие“. На прв поглед изгледа како да има многу луѓе, но понатамошните снимки покажуваат дека се собрале само рака народ.
Она што посебно ја разбранува јавноста е фактот што овој краток филм изгледа многу нормално. Ние имаме претстава за тие времиња дека секое излегување на улица би можело да биде завршено со стрелање или носење на робија, во логор во Германија, и дека ризикот постоел сам по себе.
Овој филм тврди нешто друго. Земајќи го предвид фактот дека ова е сепак пропагандна снимка на една квислиншка влада, која немо набљудувала како Германците со години ги стрелале мажите, жените, децата и старците, не треба да се зема здраво за готово. Вистината е веројатно некаде на средината (всушност, на средината од она што сака да го каже авторот на овој филм).
